KUR’ÂN-I KERÎM’İN TANIMI

Kur’ân’ı tanıtmayı amaçlayan eserlerin hemen hemen tamamında Kur’ân’la ilgili pek çok tanım yapılmıştır. Bunların içerisinde en yaygın kabul görenini hatırlatarak farklı bir başka tanımı da biz yapmak istiyoruz.

“Kur’ân, Allah (cc) tarafından Cebrail vasıtasıyla mahiyeti bilinmeyen bir şekilde son peygamber Hz Muhammed’e (sav) indirilen, mushaflarda yazılan, tevatürle nakledilen, okunmasıyla ibadet edilen, Fâtiha suresiyle başlayıp Nâs suresiyle biten, benzerini getirmekten insanların ve cinlerin âciz kaldığı Arapça mu‘ciz bir kelâmdır.”

Bundan ayrı olarak Kur’ân, “âlemlerin Rabbi tarafından Cebrâil aracılığıyla, uyarıcılardan olsun diye Hz. Peygamber’in kalbine apaçık bir Arapça ile indirilen, mesajları önceki kitaplarda da bulunan, bir anlamda onların toparlayıcısı konumundaki ilâhî bir kelâmdır.”[1]

Yukarıda saydığımız isimlerin ve sıfatların anlamlarını esas alarak Kur’ân’ı şöyle tanımlamamız mümkündür: Kur’ân, “düşünerek okunan, okundukça ilkeleri uygulanmak zorunda olan (Kur’ân)”, “ilâhî bir mektup kimliğinde insanlara gönderilen (Kitâb)”, “doğru ve yanlışı ortaya koyan ve kendisiyle doğru ve yanlış ayırt edilebilen (Furkaan)”, “cehalet karanlıklarına karşı ilâhî aydınlığı getiren (Nûr)”, “manevî cansızlığı ve anlamsızlığı giderip hayata can ve anlam katan (Rûh)”, “problemleri çıkmadan önce de çıktıktan sonra da çözen, gönüllerdeki inançsızlık hastalığının şifası olan (Şifâ)”, “açıklama yönüyle mesaj derinliğine sahip olup Yüce Allah’ın kendisini ifade etme aracı olan (Beyân)”, “insanlığa gerçekleri ve Allah’ı hatırlatan (Zikir)”, “gerçeği getiren ve gerçeği temsil eden (Hakk)”, “insanlığa ve kâinata merhameti tanıtan ve ilâhî rahmetin tecellisi olan (Rahmet)”, “şaşkınlıkları giderecek şekilde bir yol göstericilik misyonuyla şekillendirilen (Hidâyet)”, “sunduğu ilkelere uyanlar için âhirette cennet müjdesi veren (Büşrâ)”, “bütün ilkelerinde öğüdü esas alan (Mev‘ıza)”, “hem apaçık, hem de açıklayıcı olan (Mübîn)”, “yüce bir kaynaktan gelen ve kendisi de yüce olan (‘Azım)”, “hikmetler içeren, içi dolu mesajlar getiren (Hakîm)”, “değerin ve ikramın kaynağı olan (Kerîm)”, “yüce, onur kaynağı ve sahip çıkanını onurlandıran (Mecîd)”, kaynağı itibariyle her kelâmdan üstün (Azîz) ve içerdiği hakikatler itibariyle karanlıkları aydınlığa çeviren (Münîr) ilâhî kaynaklı evrensel bir sesleniştir.

Kısa Sûrelerin Tefsiri, Mehmet Okuyan, 1. Cilt

[1] Şu‘arâ’ 26/192-196.

Bu yazı daha önce kişi tarafından okundu.